Christoph Kazimierz Senicki urodził się w 1671 roku w rodzinie Wespasiana Senickiego, szlachcica i administratora posiadłości Bogusława Radziwilla z rodowym herbem "Bończa". Początkową edukację otrzymał najprawdopodobniej w domu, następnie studiował na uniwersytetach w Królewcu i Lejdzie.
Po studiach Senicki znalazł się w otoczeniu króla Rzeczypospolitej Augusta II Mocnego. W 1700 roku został mianowany chorążym Nowogrodu-Sewerskiego, a także komisarzem ds. wojska saskiego. Najprawdopodobniej Krzysztof Kazimierz pod dowództwem M. Wiśniowieckiego brał udział w bitwie pod Olkenikami przeciwko Sapiehom.
W czasie wojny północnej wziął udział w zajęciu zamku Bychowskiego, w tym okresie właściciel zamku, Kazimierz Sapieha, występował po stronie Szwedów. W ostatnich dniach sierpnia 1702 roku Christoph Kazimierz poprowadził oblężenie. Rozkazał otoczyć miasto szanami i fosami, wzmocnił także artylerię oblężniczą piętnastoma działami przywiezionymi z Mohylewa. Półtora miesiąca później, pod ciągłym ostrzałem artyleryjskim, zamek musiał się poddać. Garnizon, który znajdował się w Bychowie, na warunkach kapitulacji przysiągł wierność Augustowi II. Po zajęciu miasta przez Krzysztofa Sienickiego mianowano kasztelanem garnizonu Bychowskiego i administratorem terenów Bychowskich.
W następnym roku 1703 Senicki był już wielkim mieczem litewskim, generałem-majorem artylerii WKL i komandorem Pułku Piechoty. W 1704 roku, na poparcie Augusta II, wziął udział w utworzeniu Konfederacji Sandomierskiej. Walczył przeciwko Szwedom i ich zwolennikom w Żemojtii, Kurlandii i Polsce. Zmusił zwolenników Stanisława Leszczyńskiego do ucieczki do Prus. 12 listopada 1704 roku walczył w zwycięskiej bitwie pod Szkudami przeciwko litewskiej armii Sapegów, która w tym czasie znajdowała się po stronie Szwedów, dowodził nimi wojewoda miński Zawisza. Przy wsparciu wojsk rosyjskich Aleksandra Menshikowa i Saksonów uczestniczył w ataku na Warszawę. Za swoje zasługi wojskowe Senicki otrzymał w posiadanie Starostwo Czeczerskie.
W lutym 1707 roku Christoph Senicki poniósł szereg porażek. Najpierw pokonał go w bitwie pod Alita Jan Kazimierz Sapieha, a następnie dostał się od Szwedów. Krzysztof Sienicki został zmuszony do zamknięcia zamku w Bychowie. Nawiasem mówiąc, jeden interesujący fakt historyczny, podczas oblężenia Senitsky spotkał się z Piotrem I nad Dnieprem, a na prośbę Piotra o umieszczenie rosyjskiego garnizonu w twierdzy odmówił. Jeśli chodzi o samego Bychowa, Senicki zaczął od wzmocnienia Bastionu, przekształcając go w pierwszorzędną fortyfikację.
Po abdykacji Augusta II nowym królem Rzeczypospolitej został Stanisław Leszczyński. Nowy król Senicki udzielił amnestii, ale pozbawił stanowiska miecznika wielkiego litewskiego. W tym samym czasie został wybrany na posła Wielkiego Trybunału Litewskiego od pińskiego paveta.
Przez całą wojnę północną i sojusz z wojskami rosyjskimi Christoph Senicki widział że Piotr I, ze swoimi wojskami na terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego, zachowuje się nie jak sojusznik, ale bardziej jak wróg, który pali i plądruje miasta i świątynie. Najprawdopodobniej było to powodem, dla którego wraz ze swoim kuzynem Ludwigiem Senickim podniósł antyrosyjski bunt. Przyczyniło się to również do tego, że nowy król Rzeczypospolitej Stanisław Leszczyński był stronnikiem króla szwedzkiego Karola XII.
W maju 1707 roku Christoph Kazimierz Senicki przechwycił rosyjski wóz z pieniędzmi, który płynął ze Smolenska. Przerwał eskortę i przejął skarbiec Królewski. Powiadomił również zwolenników Sapegów o rozpoczęciu powstania i napisał list do króla szwedzkiego, w którym poprosił Szwedów o przybycie na Dnieprze, obiecując pełne wsparcie. Jednak podczas przeprawy przez Berezynę, Senicki został pokonany przez rosyjski oddział Grigorija Wolkonskiego, musiał się wycofać do Bychowa. Utrzymywał oblężenie przez wojska rosyjskie i wojska WKL pod dowództwem Grigorija Oginskiego.
Po miesiącu oblężenia, pod nieustannym ogniem armatnim niszczącym fortyfikacje bastionowe, wobec braku pomocy, Senicki podjął decyzję o kapitulacji. 25 czerwca na honorowych warunkach podpisano akt kapitulacji. Zgodnie z tym aktem nowy garnizon miał składać się z wojsk Litwy i Rosji i mieć dwóch komendantów. Artyleria miejska i Zamkowa pozostawała na miejscu, a dla mieszkańców miasta zachowano stare prawa i przywileje. Kapitulujący garnizon miał prawo swobodnie opuścić miasto.
Ale po kapitulacji miasta, pomimo podpisanych warunków, Piotr I nakazał aresztowanie braci Senickich i wysłanie do Moskwy. W Bychowie pozostał tylko rosyjski garnizon, który siedem lat później, opuszczając miasto, wysadził i zniszczył dawny słynny Bastion. A armaty, których w Bychowie było ponad dwa tuziny, zostały wysłane przez Dniepr do Kijowa. Samego Christopha Kazimierza Senickiego wywieziono z Moskwy na Syberię, gdzie w 1711 roku zmarł na szkorbut i został pochowany na bezimiennym brzegu rzeki Ob.