Kiedy Turecki Sułtan Osman II, spragniony nowych podbojów Europy Wschodniej, zdecydował się w 1621 r.na wojnę z Rzeczpospolitą Obojga Narodów, jego Imperium Osmańskie znajdowało się u szczytu potęgi i stanowiło najbardziej zdolne do walki i potężne mocarstwo, posiadające najsilniejszą i najliczniejszą armię.
Cel Osmana II był jeden: zdobyć Rzeczpospolitą, a następnie podbić Niemcy i Austrię, co dało Turkom pełną kontrolę nad wschodnią i większą częścią Europy Środkowej. Aby rozwiązać swój ambitny problem, sułtan turecki zabrał ze sobą na wyprawę według przybliżonych szacunków od dwustu do trzystu tysięcy ludzi, a na początku czerwca już przeprawiał się przez Dunaj.
Wiedząc o zbliżającej się armii tureckiej, w Rzeczypospolitej zaczęli zbierać wojska, ale ponieważ skarbiec był pusty, a podatki były słabe, z zbieraniem wojsk były problemy. W rezultacie Rzeczpospolita była w stanie zebrać pod swoje flagi tylko około 60 tysięcy żołnierzy, wśród których było 11 tysięcy żołnierzy WKL. Ponadto w skład tego wojska oprócz Polaków i Litwinów wchodzili Kozacy pod dowództwem Piotra Sagajdacznego, a także najemni żołnierze niemieccy i węgierscy. Pretendentów do dowodzenia tym wojskiem było wielu, ale jednogłośnie wybrano Wielkiego getmana Litewskiego Jana Karola Chodkiewicza, który mimo swojego wieku i choroby nie wahał się, zgodził się dowodzić armią.
1 sierpnia armia rozpoczęła przeprawę przez Dniestr na terytorium Mołdawii, aby zająć zamek Chocim, który najkorzystniej nadawał się do walki z Turkami, którzy byli 3-4 razy liczniejsi.
Pod koniec sierpnia rozpoczęły się pierwsze walki. Początkowo w pobliżu Chocimia i ufortyfikowanego obozu Rzeczypospolitej krążyły gangi rumuńskie i mołdawskie, które korzystając z dobrej znajomości terenu kradły konie i atakowały zbieraczy. Do walki z tymi gangami Chodkiewicz wystawiał zasadzki. Wkrótce miała miejsce pierwsza bitwa. Kantemir Murza, dowódca siedmiotysięcznego wojska tatarskiego, postanowił przeprowadzić wywiad walką 5 tysięcy żołnierzy uciekło w lesie, a 2 tysiące zaatakowało obóz Chodkiewicza. Ale w obliczu zdecydowanego oporu i kontrataku uciekli. Kantemir Murza nie użył potężnej siły ukrytej w lesie, odwrócił swoje pięć tysięcy Tatarów i zaczął odchodzić. Jednak podczas odwrotu wojska tatarskie starły się z armią kozacką, która zbliżała się do Chocimu. Wynik bitwy był przesądzony. Pierwsze zwycięstwo, które podniosło morale w armii Rzeczypospolitej.
2 września 1621 roku pojawił się sam Osman II ze swoją ogromną armią. Nie dając nawet przerwy po przejściu, swoim wojskom, Sułtan natychmiast rzucił ich do walki. Jako pierwsi zaatakowali Kozacy, którzy nie pozwolili przejść Tureckiej lawinie. W czasie gdy Kozacy walczyli z janczarami, Chodkiewicz wysłał do pomocy niemiecką i węgierską piechotę, która była ukryta w lesie, a za piechotą wysłał litewską konnicę. Ta bitwa trwała do nocy i tylko ciemność zatrzymała bitwę. Turcy stracili 32 sztandary i wielu żołnierzy zabitych i rannych, ale armia Chodkiewicza świętowała zwycięstwo przy niewielkich stratach.
Po nieudanej próbie, Osman II postanowił wziąć podstęp. Następnego dnia do obozu Rzeczypospolitej wysłano ambasadę Wołochów, rzekomo w celu negocjacji, ale w rzeczywistości mieli oni podpalić obóz, aby podczas paniki Turcy mogli zadać druzgocący cios. Jednak jeden z walachów zdradził zamiary tureckiego sułtana Chodkiewiczowi i wyprowadził wojska z obozu. A kiedy zapadła noc, obóz został podpalony. Sułtan uznał, że przebiegłość się powiodła i wysłał swoje wojska do walki. Ale zamiast łatwego zwycięstwa Turków w obozie spotkało uzbrojonych po zęby 10 tysięcy Kozaków i niemiecka piechota, reszta wojska zablokowała Turków od tyłu. Osmanowie, którzy znaleźli się w otoczeniu, zostali prawie całkowicie zabici i dopiero o świcie niewielkiej części tureckich wojowników udało się wydostać z otoczenia.
Następnego dnia ataki Turków trwały. Najpierw bezskutecznie zaatakowali polską flankę, a następnie uderzyli w flankę, na której stał obóz kozaków, ale po stracie 20 000 ludzi wycofali się.
Osman II pomimo tak dużych strat w pierwszych walkach nie zatrzymał się, ponieważ miał dużą rezerwę wojsk i 4 września postanowił uderzyć wszystkimi dostępnymi siłami. Ale ta próba ponownie się nie powiodła i prawie zakończyła się całkowitą klęską dla sułtana. Faktem jest, że atakując środkową flankę, na której znajdowali się Kozacy, Turcy nie byli w stanie przebić się przez ich obronę i nie wytrzymali kontrataku, a uciekając, przyprowadzili Kozaków, którzy włamując się do obozu tureckiego zaczęli go niszczyć, tak że nawet sam sułtan turecki musiał się ukryć. I wydawałoby się, że zwycięstwo było w pobliżu, ale część kozaków została rozproszona przez trofea, a po zebraniu różnych dobroci zabrali go do swojego obozu. Czas został stracony, Turcy byli w stanie odbudować się do obrony. Hetman Chodkiewicz, nie wysłał pomocy kozakom zajmującym się grabieżą, być może z powodu nadchodzącej nocy, ale raczej z obawy, że wysłane wojska mogą również ulec pokusie łatwej zdobyczy i stracić czujność. Nie otrzymawszy wsparcia, zajęci grabieżą Kozacy musieli wrócić, ponieważ sytuacja się zmieniła i Turcy zaczęli ich uciskać. Po tej bitwie Turcy nie liczyli 15 000 żołnierzy i prawie wszystkich dużych armat, które zostawili na polu bitwy. Straty Chodkiewicza wyniosły tylko 200 żołnierzy.
Po dwudniowej przerwie, 7 września, Turcy ponownie ruszyli wszystkimi siłami do ataku, tym razem uderzyli z różnych kierunków i udało im się przebić obronę na polskiej flance. A gdyby nie czas na pomoc Litwinow pod wodzą Chodkiewicza, przebieg całej bitwy zostałby rozstrzygnięty na korzyść Turków. Ale i tego dnia Turecki Sułtan ponownie musiał liczyć straty, tym razem nie liczył 40 000 żołnierzy. Ta porażka osłabiła morale armii tureckiej, zaczęła się rozpadać i z każdym dniem liczba dezerterów stawała się coraz większa.
8 września Turcy ponownie zaatakowali, ale ponownie bezskutecznie. 9 września Osman II wyprowadził pozostałe wojsko na pole walki, ale nie odważył się rozpocząć bitwy. Następnego dnia, 10 września, Tatarzy przekroczyli Dniestr i zablokowali drogi, którymi przywożono żywność wojskom Rzeczypospolitej, tak w obozie Rzeczypospolitej rozpoczął się głód.
Turcy nadal atakowali, ale jak poprzednio bez większego sukcesu zaatakowali 11 i 15 września, ponosząc ponownie duże straty. 16 września wszystkie siły Turków zostały zbudowane w porządku bojowym, ale Turecki Sułtan po raz drugi nie odważył się zaatakować tego dnia, ponieważ w jego wojnach rozpoczął się całkowity rozłam, żołnierze zdezerterowali, stracili ducha i stracili wiarę w zwycięstwo.
Kolejny atak Turków rozpoczął się dopiero 25 września, zaraz po tym, jak Osman II dowiedział się, że 24 września z powodu choroby zmarł wielki Getman Litewski Jan Karol Chodkiewicz, dlatego Sułtan postanowił ponownie spróbować uderzyć.
Ale po śmierci Chodkiewicza, który dowodził wojskami Rzeczypospolitej, Getman Lubomirski zdołał zorganizować wojska Rzeczypospolitej i ponownie odbić atak Turecki.
28 września 1621 r. Osman II wyprowadził wszystkich, którzy mogli trzymać broń, wciąż miał nadzieję, że uda mu się wygrać, ale ta nadzieja rozpadła się na kawałki, stawiając czoła wojownikom Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Był to ostatni atak, Osman II zgodził się na traktat pokojowy z Rzecząpospolitą i zabrał resztki swoich wojsk z powrotem do Turcji.
W bitwie pod Chocimiem Rzeczpospolita Obojga Narodów była w stanie wytrzymać przeciwko tureckiej armadzie, która do tej pory była uważana za niepokonaną, a wielki Hetman litewski Jan Karol Chodkiewicz, choć nie dożył ostatecznego zwycięstwa, był w stanie poradzić sobie z zadaniem, które mu postawiono i zmarł jako prawdziwy wojownik na polu bitwy z bronią w ręku. To zwycięstwo uratowało nie tylko Rzeczpospolitą Obojga Narodów, ale także całą Europę Wschodnią przed najazdem tureckim.
Klęska pod Chocimiem była początkiem końca potęgi Imperium Osmańskiego. Po tej bitwie Osman II wrócił do domu i ponownie zaczął przygotowywać się do wojny, ale niezadowoleni z niego janczary i ludzie, którzy musieli płacić nowe duże podatki Wojskowe, wtargnęli do pałacu Osmana II i zabili go.