Tatarzy krymscy wielokrotnie atakowali ziemie Wielkiego Księstwa Litewskiego. A głównym celem zawsze był rabunek, a także schwytanie jak największej liczby ludzi, aby sprzedać ich w niewolę. Główna taktyka szybki i nieoczekiwany atak, oblężenia miast były dla nich nieciekawe i nieopłacalne.
Droga do ziem WKL i innych sąsiednich państw u Tatarów krymskich zaczynała się od Przekopu (krymsko-Tat. Or-kapy), miasta-twierdzy, które przez długi czas pełniło funkcję bramy na Krym. Swoją nazwę otrzymał, ponieważ znajdował się przy Fosie, która została wykopana na przesmyku, tworząc połączenie między półwyspem Krymskim a kontynentem.
Po przejściu Perekopu krymskie wojsko musiało przeprawić się przez Dniepr i można było to zrobić przez trzy istniejące w tym czasie przeprawy. Najczęściej Tatarzy korzystali z przejścia w pobliżu wyspy Tawan, gdzie w czasach Witolda działała służba celna i do której był tylko jeden dzień podróży. Ponadto w tym miejscu dopływ Dniepru i jego lewy dopływ Konka (wcześniej Tatarzy nazywali ją końska woda) były spokojne i nie szerokie, co pozwalało na łatwe ich przekraczanie. Z pozostałych dwóch przepraw jedna znajdowała się w pobliżu ujścia dopływu Dniepru rzeki Tyaginka, która tak się nazywała Przeprawa Tyaginska. Druga znajdowała się w pobliżu Oczakowa i, odpowiednio, nosiła nazwę Oczakowska.
Po przeprawie przez Dniepr dla Tatarów otwierały się drogi po szerokich i równych stepowych przestrzeniach. Kiedy przeprawiali się przez przeprawę tawanską, dalej poruszali się w obrębie Międzyrzecza Dniepru i jego dopływu, rzeki Ingulec. Tu zaczynała się tzw. "Czarna Droga". Taką nazwę otrzymał od dużego i gęstego czarnego lasu, który zaczynał się w górnym biegu rzek Ingul i Ingulec pod Czerkasami i ciągnął się pasem na południe aż do samego Korsunia. W Czarnym Lesie Tatarzy mogli odpoczywać, ukrywać zdobycz i dokonywać nieoczekiwanych najazdów na pobliskie Terytoria.
Mijając Czarny Las, Tatarzy dalej przemieszczali się między dopływami Dniepru, rzeką Ros i Tyasmin z jednej strony, a dopływami Bugu z drugiej. Następnie droga leżała między rzekami Bug i cietrzew, a dalej między Bugiem a dopływami Prypeci, rzeki Słucz i Goryn.
Po dotarciu do Białego Kościoła Tatarzy mogli wybrać drogę w kilku kierunkach. Jeden szedł w kierunku Wołyńskiego Zasławia, Włodzimierza Wołyńskiego, Krzemieńca, Łucka i Belza. Druga droga prowadziła na północ, w kierunku Prypeci. Ta droga była uważana przez Tatarów za bardzo wygodną, chociaż krajobraz tutaj zmienił się ze stepowego i leśnego na bagnisto-leśny. Ale ta trasa pozwoliła im łatwo dostać się prawie do centrum WKL.
Na tym odcinku drogi główną przeszkodą była rzeka Prypeć. Można ją było przejść tylko przez brody w pobliżu turowa, Pińska, Petrykowa i kilku innych miast. W niektórych przypadkach Tatarzy mogli przeprawiać się przez Dniepr w pobliżu Lojewa. A potem poruszali się po zlewniach Słuczy, Pticzi i Berezyny, wijąc się przez lasy i bagna. Znana była również inna droga, która nazywała się "Kuczmańska". Nazwa tej drogi pochodzi od wzgórza Kuczman. Zaczynał się w tym samym miejscu co Czarny, ale w pobliżu Tawani w rejonie martwych wód oddzielał się od niego. Po przeprawie przez Południowy Bug droga Tatarów leżała między działami wodnymi Bugu i Dniestru w kierunku ziemi Podolskiej i Rusi Czerwonej.
Średnio droga z Krymu do Polesia, Słucka, Turowa, Pińska i innych centralnych ziem WKL trwała 6-7 dni. Tatarzy poruszali się tak szybko dzięki swoim szybkim i wytrzymałym koniom rasy "Bahmat". Każdy wojownik tatarski zabierał ze sobą do pięciu koni, które były stale zmieniane. Ponadto Tatarzy nigdy nie obciążali się dodatkowym wozem.
Na stepie zwykle poruszały się monolityczną kolumną, która mogła zajmować do kilkuset metrów szerokości i rozciągać się na kilka lub więcej kilometrów długości, w zależności od liczby ludzi w wojsku. Do przodu zawsze wysyłano zwiadowców, aby wydobyć informacje o przeciwniku. Zbliżając się do granicy z WKL, wojsko tatarskie dzieliło się na części po kilkaset osób, a aby wróg ich nie zauważył, poruszali się po wąwozach i zagłębieniach. Do komunikacji między sobą używano różnych konwencjonalnych znaków, na przykład zapalano owczą skórę, w nocy rzeźbiono iskrę krzemieniem, wypuszczano konie w kółko itp.
Wojsko tatarskie poruszało się zarówno w dzień, jak iw nocy. Tatarzy mogli spać bezpośrednio w siodłach, byli bardzo odporni i przystosowani do wszystkich warunków turystycznych i pogodowych: upału, zimna, pragnienia i głodu. Ponadto każdy Tatar, od dzieciństwa prowadzący koczowniczy tryb życia, doskonale orientował się w terenie, a nie tylko w gwiazdach, słońcu, ale także w rozmieszczeniu dolin, rzek, jezior, wzgórz i wąwozów, kierunku wiatru, lokalizacji krzewów, kamieni, a nawet smak wody mógł służyć im jako przewodnik. Poruszając się po terytorium WKL, Tatarzy przestrzegali bardzo surowej dyscypliny i unikali potyczek z wojskami litewskimi.
Jeśli wojsko jest łatwe do ukrycia w lasach i bagnach, to na stepie, gdzie cała przestrzeń jest otwarta, trudno to zrobić. Dlatego, aby ich nie wyśledzić, Tatarzy zastosowali następującą sztuczkę. Po noclegu wojsko dzieliło się na poszczególne jednostki, które poruszały się w różnych kierunkach. Następnie każdy dział ponownie dzielił się na części i ponownie rozchodził się w różnych kierunkach. Później spotkali się w określonym miejscu i ponownie się rozeszli, aż cała armia ponownie zebrała się w umówionym punkcie. Duże parkingi są zawsze łatwe do śledzenia po mocno zmiażdżonej, zdeptanej trawie, połamanych gałęziach itp. Po nocowaniu małych oddziałów trawa podnosiła się następnego ranka i ukrywała wszelkie ślady pobytu.
Po najazdach Tatarzy próbowali równie szybko wycofać się z powrotem na Krym z łupami i jeńcami, dopóki wojska WKL nie zebrały się i nie dogoniły ich. Zdarzały się przypadki, kiedy udawało im się uciec bezkarnie, a zdarzały się, kiedy zostali wyprzedzeni przez wojska WKL i prawie całkowicie pokonani. Jeden z największych najazdów Tatarów w XVI wieku zakończył się ich niemal całkowitą klęską w bitwie pod Klieckiem.