Latem 1506 roku armia tatarska licząca 30 - 40 tysięcy ludzi, wkroczyła na terytorium Wielkiego Księstwa Litewskiego. Na czele tych wojsk stanęli dwaj krymscy królowie, Bitis-Girej i Mahmet-Girej. Z dwudziestoma tysiącami Tatarów Bitis-Girej obległ Sluck, a Mahmet-Girej z pułkiem liczącym 10 tysięcy żołnierzy wziął na siebie oblężenie Mińska, pozostałym Tatarom przyznano wolność grabieży na pobliskich terytoriach.
Wielki książę litewski Aleksander przybył do Lidy, aby dowodzić zebranym 10-tysięcznym wojskiem Litewskim, ale choroba nie pozwoliła mu rządzić wojskiem i wyznaczył hetmanom Stanisława kiszkę.
Dowiedziawszy się, że armia tatarska stoi w pobliżu Klecka i czeka na powrót swoich zagonów (konne uzbrojone grupy Tatarów), Hetman Kiszka udał się z wojskami do Klecka i zatrzymał się na odpoczynek w wiosce Ostaszyno, która znajdowała się dwadzieścia kilometrów od Nowogródka. Kolejny przystanek wojska Litwy zrobiły w nocy, przed bitwą w wiosce Niemnowo. W tym momencie następuje kolejna roszada i przywódca armii ponownie się zmienia, staje się nim książę Michał Gliński, Stanisław Kiszka nagle nagle ciężko zachorował.
Bitwa pomiędzy wojskami Liwy i Tatarów, rozpoczęła się 5 sierpnia 1506 roku nad rzeką Lan, która nie jest daleko od Klecka. Przez 3 godziny z rzędu oba wojska prowadziły potyczkę przez rzekę z łuków i Kusz, podczas której budowano mosty i robiono gati na bagnistych brzegach łani.
Po tym, jak przeprawa została ustanowiona, Michał Glinski, dowodząc chorągwią prawej ręki szlachty mińskiej i grodzieńskiej, przeprawił się na drugi brzeg i przyjął pierwszy cios na siebie. W ten sposób dał czas na zbliżenie się do głównych sił swojego wojska, aby uderzyć na Tatarów. W samym środku bitwy pod Glińskim trzykrotnie zabijano konia i za każdym razem, wsiadając na nowego, kontynuował walkę. Swoim szybkim atakiem wojska litwinskie złamały obronę i tatarowie pobiegli. Tatarów ścigano i zabijano przez siedem kilometrów do rzeki Cepra.
Michał Gliński ze swoimi wojskami odniósł całkowite zwycięstwo, 27 000 Tatarów zostało zabitych lub utonęło, 3000 wzięto do niewoli. Pozostałych Tatarów, którym udało się uciec, przechwyciły pod Kopylem i Pietrowiczami oddziały księżnej Anastazji Słuckiej. Z armii tatarskiej pozostała niewielka część, której udało się jednak wrócić na Krym.
Po bitwie pod Kleckiem, z niewoli uwolniono czterdzieści tysięcy ludzi i schwytano trzydzieści tysięcy koni. Tatarom zadano miażdżący cios, po którym przestali dokonywać najazdów na terytorium Litwy.