W połowie 1389 r. Witold zebrał w Grodnie książąt i bojarów, którzy z różnych powodów byli niezadowoleni z działań króla polskiego i wielkiego księcia litewskiego Jagiełły. Na spotkaniu Witold oświadczył, że obcy opanowali kraj, a miastem rządzi polski wójt. Książęta i bojarzy zaproponowali zajęcie Wilna i wyniesienie Witolda na tron wielkoksiążęcy. Jednak próba przejęcia nie powiodła się, a książę musiał uciekać z rodziną do krzyżowców.
Zakon Krzyżacki przyjął Witowta i udzielił mu wsparcia wojskowego. Wkrótce w WKL rozpoczęła się wewnętrzna wojna o władzę. W 1390 i 1391 r. Witold ponownie próbował zdobyć Wilno, jednak i w tych czasach poniósł porażkę, ale mimo wszystko nadal kontynuował walkę.
W 1392 r. nastąpiło przetasowanie sił. Książę zyskał znaczne poparcie wśród litewskich panów feudalnych jako bojownik o niezależność od Polski. Ponadto pozycję polityczną Witowta wzmocnił ślub jego córki Zofii z księciem moskiewskim Wasylem.
W tym samym czasie pozycja króla Jagiełły, który był nielubiany na Litwie, stała się krucha, ale siły wojskowe Witolda wzrosły. Zdając sobie sprawę, że Litwa wymyka się spod jego wpływów, król postanowił zawrzeć pokój z Witoldem. Wysłał propozycję pokoju do Witolda za pośrednictwem swojego ambasadora, księcia mazowieckiego Henryka. Udał się on do Prus, gdzie w tym czasie przebywał Witold, rzekomo w celu poinformowania krzyżaków o chęci zawarcia pokoju z Polakami.
Porozumienie pokojowe zostało podpisane 5 sierpnia 1392 r. w Ostrowie koło Lidy. Porozumienie w Ostrowie zostało podpisane nie tylko przez Witolda i Jagiełłę, ale także przez ich żony, które przybyły z nimi, aby zagwarantować i umocnić pokój między braćmi.
Na mocy układu ostrowskiego Witold został uznany za starszego wśród rodzeństwa i kuzynów Jagiełły na Litwie oraz za dożywotniego wicekróla króla w WKL, a faktycznie cała władza została przekazana Witowtowi. Dzięki temu porozumieniu księciu udało się scentralizować władzę w swoich rękach i osłabić wpływy braci i szwagrów Jagiełły, a niektórych z nich nawet pozbawić majątków. Zlikwidowano księstwa połockie, kijowskie i nowogrodzko-siewierskie. Do zarządzania tymi ziemiami wysłano książęcych wicekrólów.