27 lutego 1734 roku w rodzinie Michała Kazimierza Radziwiłła Rybońki i Franciszki Urszuli z Wiśniowieckich urodziły się bliźniaki, chłopców nazwali Karol Stanisław i Janusz. Niestety wkrótce mały Janusz zmarł.
Młodość
Swoją początkową edukację Stanisław Radziwiłł otrzymał w domu, rodzice zaprosili wybitnych nauczycieli i wychowawców. Aby zainteresować Małego Księcia, nauczyciele często wymyślali różne zabawy. Jedną z takich zabaw było strzelanie z pistoletów na dużą tablicę, na której były napisane litery alfabetu, a kiedy wpadł w określoną literę, Karol Stanisław zapamiętał ją szybciej.
Po ukończeniu szkoły podstawowej w domu Karol Stanisław Radziwiłł został oddany do szkoły jezuickiej. Tam studiował przez długi czas, ale po ciężkiej chorobie lekarze, a następnie jego ojciec, zabronili mu dalszej nauki. Co jednak nie przeszkodziło młodemu Radziwiłłowi w zaangażowaniu się w działalność polityczną i społeczną. W wieku szesnastu lat został wybrany na posła Trybunału, a w wieku osiemnastu lat otrzymał stanowisko Podchorążego i miecznika Litewskiego.
Od najmłodszych lat w Księciu przejawiała się miłość do świętowania różnego rodzaju wydarzeń ze szczególną pompą i rozmachem. Tak więc na Trybunał w Wilnie lub Mińsku zawsze przyjeżdżał z dużą świtą. Towarzyszyła mu eskorta dwustu Dragonów z dworskiej szlachty, stu janczarów, stu ludzi Węgierskiej piechoty Trybunalskiej. Bywało tak, że całe województwo mińskie wychodziło pół mili od miasta, by spotkać się z Radziwiłłem, który ich hojnie traktował. Za jego życzliwość dla szlachty cieszył się wśród niej popularnością, a za jego ulubiony apel "pana kochanka" był tak nazywany wśród ludzi. Szedł więc przez życie z niezmiennie wesołym nastrojem i miłością do różnych żartów z żartami, o których potem krążyło wiele bajek i wszelkiego rodzaju absurdalnych Legend.
W wieku dziewiętnastu lat Pan kochanek ożenił się z Maria Lubomirska. Ślub był bardzo wystawny i zatłoczony. Jednak szczęśliwe małżeństwo nie wyszło, a małżonkowie rozstali się.
Działalność społeczno-polityczna Radziwiłła trwała, został mianowany w 1754 roku generałem-majorem, a w 1759 roku generałem-lejtnantem wojska Litewskiego. W 1762 otrzymał urząd wojewody wileńskiego.
Rozpoczęcie działalności
Po śmierci ojca w 1762 roku Pane Kochanku otrzymuje w spadku ogromne posiadłości i rozpoczyna aktywną walkę polityczną i wojskową przeciwko swoim wrogom Czartoryskim i ich przedstawicielom. Jednakże Czartoryskich wspierała, oczywiście w swoim interesie, rosyjska cesarzowa Ekaterina II, i pod pretekstem pomocy Konfederacji Czartoryskich przeciwko Radziwilom w 1764 roku wysłała rosyjskie wojska na Litwy.
Część armii rosyjskiej osiadła w Warszawie, aby pomóc Czartoryskim w wyborze Rosji Augusta Poniatowskiego na tron króla Rzeczypospolitej Obojga Narodów, druga część rozłożyła się na Litwie, aby śledzić wszystkich dysydentów, a trzecia część, aby zmusić partię Radziwiłłów do opuszczenia Warszawy, która mogła przeszkodzić w wyborze ekateryny, zaatakowała miasta Nieśwież i Słuck. Karol Stanisław Radziwiłł pospieszył im z pomocą. Po drodze w pobliżu rzeki Szczary Pane Kahanku został zaatakowany przez połączone wojska Konfederacji Czartoryskich i rosyjskich. Walka trwała osiem godzin, a tylko noc zmusiła strony do zaprzestania walki. Następnego dnia rosyjska armia, która wycofała się za rzekę, otrzymała posiłki i droga do Nieświeża dla Radziwiłła została zamknięta. Karol Stanisław został zmuszony do odwrotu na Polesie, a miasta Neswiż i Słuck zostały wkrótce zajęte, wszystkie inne małe miasta i wioski należące do Radziwiłła zostały spalone i zniszczone.
Na księcia Radziwiłła rozpoczęto prawdziwe polowanie, a Czartoryscy uzyskali pozbawienie wszystkich praw, tytułów, a także konfiskatę wszystkich posiadłości Pana kochanka. Aby nie zostać schwytanym i pozostać przy życiu, dotarł do rzeki Dniestr i przeszedł przez nią na stronę turecką.
Uchodźstwo
W Europie książę Radziwiłł pisał do wszystkich europejskich monarchów, szukając u nich pomocy w wyzwoleniu Litwy od wojsk rosyjskich, ale wszystkie jego wysiłki były daremne. Nawet jego druga żona Teresa z Rzewuskich, nie chcąc dzielić z nim losów wygnańca, wyrzekła się go.
Będąc na wygnaniu, Radziwiłł nie pozostawiał nadziei na powrót do ojczyzny, co wykorzystała Ekaterina II. W 1766 roku wybrany król Stanisław August Poniatowski przygotował szereg reform na Sejm, które miały na celu wzmocnienie Rzeczypospolitej. W interesie Rosji i Prus reformy te były bardzo niepożądane, ale nie mogły nic zrobić. Wtedy to Katarzyna II zaproponowała powrót Karala Stanisłowa na Litwę i poprowadzenie Konfederacji Radomskiej skierowanej przeciwko Czartoryskim, a także w celu pozbawienia tronu Poniatowskiego.
3 czerwca 1766 roku Radziwiłł wrócił do ojczyzny. Wielu mieszkańców Litwy cieszyło się z tego wydarzenia, ponieważ Pane Kahanku cieszył się u nich wielką miłością, a to wydarzenie w dniu przyjazdu zostało naznaczone świąteczną iluminacją.
Ale radość z powrotu wkrótce minęła, ponieważ po tym, jak Pan kochanek odwiedził Radom, gdzie gromadzili się wszyscy zwolennicy Konfederacji, zdał sobie sprawę, że ma tyle władzy, ile daje mu rosyjski ambasador w Rzeczypospolitej Repnin. Czekając na Sejm w Warszawie, na którym zwrócono mu województwo wileńskie, Radziwiłł natychmiast udał się do Nieświeża i zaczął przygotowywać miasto do obrony. Dowiedziawszy się o tym, rosyjska cesarzowa wysłała tysiące żołnierzy do Neswiżu z rozkazem dla generała Izmailova, aby zniszczył Karola Stanisława Radziwiłła. Pane Kohanku dobrze przygotował Neswiż do obrony, ale siły były nierówne. Rozpoczął się szturm na miasto i kiedy książę Radziwiłł zdał sobie sprawę, że Neswiż nie wytrzyma, zaczął pisać listy do Repnina z prośbą o oszczędzenie miasta i obietnicą, że nigdy nie wystąpi przeciwko cesarzowej Ekaterynie, a także zaprzestanie działalności politycznej.
W czerwcu 1769 roku ponownie wyjechał za granicę na wygnanie. Radziwiłł nie dotrzymał swoich obietnic, ponieważ chęć ocalenia ojczyzny była silniejsza niż to słowo. Aktywnie zaczął pisać do europejskich monarchów w poszukiwaniu wsparcia w walce o wyzwolenie ojczyzny od wojsk rosyjskich, a w tym czasie młody Suworow niszczył i grabił miasta i miasteczka Radziwiłła. W 1771 roku pod Stołowiczami został rozbity korpus Oginskiego, z północy szły wojska Prus, a z południa armia Austrii, wszyscy spieszyli się, by podzielić Rzeczpospolitą, co w rzeczywistości się stało. W 1772 roku nastąpił pierwszy podział Rzeczypospolitej.
Powrót do ojczyzny
Listy do różnych monarchów zostały ponownie napisane przez Radziwiłła, ale wszystkie były bezużyteczne, w wyniku czego Karol Stanisław 22 marca 1774 roku zwrócił się do Ekateryny II z prośbą o pozwolenie na powrót do Litwy. Cesarzowa przyjęła pokutę Radziwiłła i zezwoliła na powrót. Pane Kohanku wrócił do splądrowanego i zdewastowanego Nieświeża. Natychmiast po przyjeździe zaczął zajmować się odbudową swojej rodzinnej posiadłości, ponownie uruchomił manufaktury, a dawny blask zamku zaczął się odradzać.
Pomimo swoich pokut i obietnic Radziwiłł kontynuował działalność polityczną i podczas czteroletniego Sejmu 1788-1792 ponownie zbliżył się do opozycji antykrólewskiej. Do końca Sejmu jednak nie dożył.
Karol Stanisław Radziwiłł Pan kochanek zmarł 22 listopada 1790 roku w Białej. Mszę żałobną odprawiano w całym kraju. Ciało Radziwiłła zostało zabalsamowane i choć nie od razu, zostało jednak przetransportowane do rodzinnej krypty Radziwiłłów w Nieświeżu.