Ludwik Pociej urodził się w 1664 roku. Jego ojcem był wojewoda witebski Leonard Gabriel Pociej, a matką Regina Ogińska. Założycielem szlacheckiego rodu Pocejów był Chodka Koronewski. Jego syn Tyszka, za służbę, od wielkiego księcia litewskiego Kazimierza otrzymał w Starostwie kamienieckim kilka wsi, a nazwa rodu pochodzi od wnuka Chodki i syna Tyszki Pateja. Pocei posiadali posiadłości w Brześciu, Trocku i innych województwach, i mieli herb Pocei.
Niewiele wiadomo o edukacji Ludwiga Pocieja, ale najprawdopodobniej była ona zgodna z jego pozycją. Służbę w wojsku litewskiem rozpoczął w 1684 roku, choć według niego w 1683 roku brał udział w bitwie pod Wiedniem. Brał również udział w bitwach przeciwko Turkom i Tatarom Krymskim w Mołdawii, Węgrzech i Ukrainie.
W 1687 roku Pocei został mianowany na stanowisko Brzeskiego pisarza ziemskiego, następnie w 1689 roku podkomorzego Brzeskiego. W 1696 roku stał się uczestnikiem Konfederacji wojsk Litewskich przeciwko dominacji we władzy rodu Sapiehów. W 1697 roku na sojmie był jednym z inicjatorów równania praw szlachty polskiej i litewskiej. W tym samym roku 1697 został mianowany pisarzem polnym Litewskim, a w 1698 roku strażnikiem wielkim litewskim.
Podczas tzw. "wojny domowej" przeciwko Sapiehom, Ludwik Potej 18 listopada 1700 roku dowodził oddziałem w wojsku konfederatów w bitwie pod Olkenikami, w trakcie której wojska Sapiehów zostały rozbite. Następnie, w 1702 roku na czele trzytysięcznego oddziału odpierał ataki wojsk szwedzkich na Wilno. W następnym roku 1703 wraz z armią Saską zajął zamek Tykocin, który należał do Sapehów, a także został mianowany podskarbiuszem wielkim litewskim. W 1705 roku, za poparcie w wyborach, otrzymał od króla Rzeczypospolitej Augusta Mocnego Order Orła Białego.
W 1708 roku Poceusz wziął udział w bitwie pod Koniecpolem, gdzie wspólnie z Jakubem Rybinskim pokonał wojska króla Rzeczypospolitej Stanisława Leszczyńskiego, dowodzone przez wielkiego getmana koronnego Józefa Potockiego. W 1709 roku Ludwig Pocejski został mianowany na stanowisko kasztelana Wileńskiego i przy wsparciu rosyjskiego cara Piotra I za to, że zgodził się pomóc Rosji w wojnie z Turcją, otrzymał stanowisko Wielkiego getmana Litewskiego.
W 1714 roku Ludwig Pocey został mianowany na stanowisko marszałka Trybunału Litewskiego. Od 1722 roku pełnił funkcję wojewody wileńskiego. Był również starostą Puńskim, Ratyńskim, Szereszowskim i Borczańskim. Pomimo poparcia w wyborach, z czasem Poceusz przeszedł na stronę opozycji Augusta Mocnego, a w ostatnich latach życia sprzeciwiał się jego dążeniu do wzmocnienia władzy królewskiej. Zmarł 30 stycznia 1730 roku.