Trojden został wybrany Wielkim Księciem Litewskim po śmierci Szwarna. Był grubiańskim i okrutnym poganinem, który po dojściu do władzy zaczął prześladować chrześcijan. Zamek w Kiernowie stał się jego stałą rezydencją.
Podczas swoich 13-letnich rządów i ciągłych wojen, które prowadził, przyłączył do Litwy ziemie Jatvyagów, Zemgalovów i Selovów i wielokrotnie atakował ziemie polskie. Walczył ze swoimi południowymi sąsiadami, więc w 1274 r. zaatakował i zdobył galicyjsko-wołyńskie miasto Drohiczyn, ale nie mógł go utrzymać, w odpowiedzi książę galicyjsko-wołyński Lew Daniłowicz ze sprzymierzeńcami z Turowa-Pińska i Smoleńska zdobył i splądrował Nowogródek. W 1277 r. Nowogródek został ponownie zdobyty i złupiony, tym razem przez Tatarów, którzy również byli sojusznikami księstwa Galicji-Wołynia. Po zniszczeniu Nowogródka Tatarzy ruszyli dalej i zostali pokonani przez Troydena pod Grodnem.
Na północy Troyden nie przegapił okazji, by zaszkodzić krzyżowcom, a kiedy Prusowie zbuntowali się przeciwko krzyżowcom, udzielił schronienia uczestnikom buntu i osiedlił ich w okolicach Słonimia i Grodna. W 1279 r. w bitwie pod Asheraden pokonał zakon inflancki, a w 1281 r. zdobył inflancki zamek Herzike, który krzyżowcy wkrótce wymienili na Dinaburg.
W 1282 r. Troyden został zabity przez najemników i nie wiadomo dokładnie, kto ich wysłał. Być może był to jeden z jego braci Dowmunt, a według innej wersji był to książę Nalshan Polush, który uciekł z Litwy do krzyżowców.