Wincenty Aleksander Korwin Gosiewski urodził się w 1620 roku w miejscowości Wołczyn w powiecie Brzostejskim (dziś wieś Wołczyn, Rejon Kamieniecki, Obwód brzeski, Republika Białoruś). Jego ojcem był wojewoda smoleński Aleksander Gonsewski, a matką Ewa Pac.
Studiował w Akademii Jezuickiej w Wilnie, następnie w Rzymie, Wiedniu, Padwie. Po śmierci ojca w 1639 roku Wincenty Gosiewski odziedziczył Starostwo Markowskie i Puńskie, a w 1643 roku, kiedy umiera jego starszy, bez dzieci brat, Krzysztof Gosiewski, staje się właścicielem Starostwa Wielskiego i Ośmiańskiego. Ponadto został mianowany administratorem ekonomii Mohylewskiej i Olyckiej. W 1646 roku król Rzeczypospolitej Władysław IV powierzył Wincentemu stanowisko stolnika Litewskiego.
Swoją karierę wojskową Gonszewski rozpoczął jako dowódca pułku konnego w oddziałach Janusza Radziwiłła podczas powstania Bohdana Chmielnickiego. W 1649 roku dowodził już prawą kolumną wojska Litewskitgo w marszu na Turów. Armia ta maszerowała wzdłuż granicy z Wołyniem i oczyszczała małe oddziały kozaków. Gonsewski uczestniczył również w zajęciu Mozyru i Pińska, oblężeniu Bobrujska.
W 1649 roku Wincenty Gosiewski wyróżnił się w bitwie pod Lojewem. Dowodził desantem niemieckiej i węgierskiej piechoty, który został wysłany do osłony głównych sił armii Litwy. Na bajdakach (łodziach rzecznych) litewski desant wyszedł na prawy brzeg Dniepru, gdzie stał obóz kozaków. A kiedy Bitwa się rozpoczęła, dowodził prawym skrzydłem wojska. W tej bitwie Vincent został ranny w nogę, ale mimo to nadal dowodził żołnierzami. Po zwycięstwie, na czele oddziału liczącego siedemset jeźdźców, został wysłany pod Czeczersk na pomoc, skąd wrócił z jeńcami.
Zasługi wojenne Gosiewskiego nie pozostały niezauważone iw 1651 roku został mianowany generałem artylerii Litewskiej. W tym samym roku pokonał wojska kozackich pułkowników Antonowa i Adamowicza w bitwie pod Czarnobylem. Trzy lata później, w 1654, został mianowany hetmanem polnym litewskim.
W czasie wojny królestwa Moskiewskiego z Rzecząpospolitą, w latach 1654-1667, Wincenty Gosiewski brał udział w kompaniach wojskowych lat 1654-55, a także w nieudanym oblężeniu Mohylewa.
Poparł Janusza Radziwiłła i złożył swój podpis pod Unia Keidańska ze Szwedami. Wkrótce jednak zmienił poglądy na ten dokument, co doprowadziło do konfliktu z Radziwiłłem i późniejszego aresztowania Gonsewskiego.
Uciekł i zebrał na własny koszt kilka chorągwi, zaczął walczyć przeciwko Szwedom, docierając ostatecznie do zajętej przez nich Warszawy. Następnie Wincenty udał się do Prus, gdzie w październiku 1656 roku w bitwie pod Prostkami (Dziś miejscowość w województwie Elkskim, województwie warmińsko-mazurskim, Polska), całkowicie pokonując wojska brandenburskie i Szwedzkie, wziął do niewoli Bogusława Radziwiłła. W drodze na Podlasie (obszar, który znajdował się wcześniej na pograniczu białorusko-polskim) rozbił kolejny Szwedzki pułk. Zmusił elektora brandenburskiego i księcia Prus Wilhelma do podpisania traktatu pokojowego. Otrzymawszy podległość pięciotysięcznego pułku, wyruszył walczyć ze Szwedami do Żemojtii i Livonii, gdzie w krótkim czasie zajął wszystkie umocnione punkty między Rygą a Parną, oprócz tego pokonał wojska moskiewskie pod Kovno (dziś Kaunas, Republika Litewska).
Na czele oddziału konnego liczącego półtora tysiąca ludzi, Wincenty Gonsewski jesienią 1658 roku ruszył do zajętego przez wojska moskiewskie Wilna. Nie czekając na podejście armii Pawła Sapegi, zaatakował przeciwnika, został pokonany i wzięty do niewoli. Trzy lata później został wymieniony na pięciu wojewodów moskiewskich.
Po powrocie do Ojczyzny w 1662 roku Wincenty Gonsiewski został wysłany do Wilna na negocjacje do zbuntowanej armii: ludzie domagali się pieniędzy za ostatnią wojnę z Królestwem Moskiewskim, utworzyli własną Konfederację i odmówili posłuszeństwa zarówno królowi, jak i wielkiemu hetmanowi litewskiemu. Próby nakłonienia żołnierzy do kontynuowania jeszcze niedokończonej wojny z Moskwą nie zakończyły się sukcesem. Został oskarżony przez konfederatów o zdradę i zamordowany.
Z małżeństwa z Magdalena Konopacka miał dwie córki i syna Bogusława, który został biskupem smoleńskim, białoruskim, a poza tym był także działaczem religijnym Litewskim. Wincentego Gonsiewskiego pochowano w wileńskim kościele św. Kazimierza obok ojca. Na jego nagrobku została wykonana postać Rycerza z białego marmuru, na którym umieszczono napis o godności hetmana polnego i wymieniono jego czyny. Niestety, w 1840 roku, podczas przebudowy kościoła na prawosławną katedrę, pomnik został zniszczony.