W czerwcu 1604 roku, podczas wojny Rzeczypospolitej ze Szwecją, Getman Wielkiego Księstwa Litewskiego Jan Karol Chodkiewicz wyjechał z Rygi do Derptu, gdzie w tym momencie znajdował się Szwedzki garnizon, i zajął miasto w oblężeniu. Dowódca miał do dyspozycji 2300 żołnierzy.
Na pomoc szwedzkiemu garnizonowi, z rewel (stara nazwa estońskiego Tallina), wysłano czterotysięczny oddział. Chodkiewicz przyparł Ten oddział w pobliżu Rochisborga i szybkim atakiem pokonał Szwedów.
Kilka miesięcy później Szwedzi, mając ogromną przewagę liczebną, 7300 żołnierzy, próbowali zemścić się. Szwedzki dowódca Linderson, który dowodził armią, liczył na swoją trzykrotną przewagę w wojsku, zakładając, że Chodkiewicz rozsądnie się wycofa. Linderson wysłał zaproszenie do walki i Hetman natychmiast go przyjął, czym niewypowiedzianie zaskoczył Szwedów.
W pobliżu miejscowości Biały Kamień 25 września 1604 roku wojska litewskie i Szwedzkie utworzyły się w porządku bojowym. Chodkiewicz, mając tylko około 2000 żołnierzy, jako pierwszy poprowadził swoje wojska do walki.
Szybki atak skrzydlatych huzarów rozbił lewe skrzydło Lindersona, gdzie znajdowali się szwedzcy reitarowie, którzy choć walczyli odważnie, nie wytrzymali potężnego nacisku huzarów. Następnie została zdeptana szwedzka piechota, po czym wyruszyły Litewskie oddziały centrum i lewego skrzydła. Szwedzcy żołnierze nie byli w stanie odeprzeć ataku na całym froncie, wielu z nich próbowało uciec z pola walki i trafiło prosto do bagna w pobliżu Derptu, gdzie wielu utonęło.
Szwedzi w tej bitwie stracili około dwóch i pół tysiąca ludzi, sześć armat polowych i 22 flagi. Straty Chodkiewicza wyniosły zaledwie 81 zabitych i 100 rannych.
Dowiedziawszy się o porażce Szwedów w bitwie pod białym kamieniem, skazany na głód, oblężony Dorpat, poddał się na łaskę Litewskiego getmana Jana Chodkiewicza. Wkrótce dowódca wojskowy zostanie nagrodzony za swoje zwycięstwa stanowiskiem hetmana wielkiego Księstwa Litewskiego.