Zakon inflancki pod koniec 1278 roku, po raz kolejny zebrał się w krucjacie na Wielkie Księstwo Litewskie. Na zaproszenie zakonu do udziału w tym wyprawie przybyli do Rygi rycerze niemieccy i duńscy, w którym uczestniczyły również oddziały plemion przybałtyckich zemigalów, Liwów, kurszy i lettów.
Na czele wyprawy stanął Mistrz Zakonu Liwońskiego Ernest von Ratzeburg, który wraz ze swoim ogromnym Zjednoczonym wojskiem do wiosny pustoszył terytorium Litwy, a po powrocie do Rygi dogonił ich wielki książę litewski Trojden ze swoją armią.
Bitwa odbyła się 5 marca 1278 roku w pobliżu niemieckiego zamku Aizkraukle (niem. Ascheraden). W zaciętej bitwie Trojden pokonał wojska krzyżowców. W tej bitwie zginęło 71 rycerzy i sam mistrz Ernest von Ratzeburg. Oddział Duński, straciwszy swojego przywódcę Eylarta, zdołał przebić się przez otoczenie i uciec, a oddziały zemigalów, Liwów, kurszy, lettów po prostu się rozproszyły.
Po zwycięstwie nad zakonem Inflanckim książę zemgalski Naimes uznał władzę Troidena, a sam Troiden mógł skierować siły na wsparcie powstańców przeciwko krzyżowcom, zemgalom, jatwygom i Prusom, nie obawiając się już ataku Zakonu inflanckiego.
Po klęsce zakon na długo stracił możliwość ataku na Litwę i aby jakoś zabezpieczyć się przed Trojdenem, arcybiskup Rygi zaproponował mu przyjęcie wiary katolickiej, ale Trojden odmówił, ponieważ wiara ta była utożsamiana przez Litwinów ze zbrodniami krzyżowców, o czym Trojden powiedział arcybiskupowi Rygi w swojej odpowiedzi.