Twierdza Dunamunde, która stała niedaleko Miasta Rygi, została zajęta przez Szwedów w 1608 roku i stała się placdarmem, z którego można było zdobyć miasto. Aby wyeliminować to Zagrożenie, Wielki Getman Litewski Jan Karol Chodkiewicz, po zwycięstwie w bitwie morskiej w pobliżu ujścia rzeki Salatsy, udał się do twierdzy Dunamunde. Przeciwstawienie się temu dowódcy nie było łatwe, sława o nim grzmiała, dlatego na pomoc szwedzkiemu garnizonowi udał się generał Mansfeld, pod którego dowództwem znajdowało się 14 tysięcy dobrze uzbrojonych żołnierzy.
Armia ta wielokrotnie przewyższała armię Chodkiewicza, dlatego 27 września 1609 roku postanawia zastosować technikę taktyczną i wycofuje się z Dunamunde, przeprawiając się za Dźwinę. Mansfeld postrzega odwrót Litwinów jako ucieczkę i nakazuje swojej armii rozpocząć przeprawę przez rzekę po moście stworzonym przez Szwedów, aby dogonić wojsko Chodkiewicza.
Jednak wielki Hetman nie był prosty: strategia została zweryfikowana, uwzględniono specyfikę terenu, a nie wątpił w doświadczenie i odwagę swoich żołnierzy. Czekając, aż połowa wojsk wroga przekroczy Dźwinę, Chodkiewicz zaatakował Szwedów, którzy nie spodziewali się ataku z zasadzki.
Szybki atak Litwinów złamał, deptał i wpędził Szwedów do rzeki. Widząc, jak ich towarzysze giną bezradnie, szwedzcy żołnierze uciekli w panice. Mansfeld, nie wykorzystując swojej przewagi liczebnej, został zmuszony do wycofania się z Rygi.
W tej bitwie Szwedzi stracili około tysiąca żołnierzy zabitych, a pozostały w twierdzy garnizon bez oporu oddał ją Chodkiewiczowi.