Adam Gilary Pawłowicz-Łukiański jest wyraźnym przykładem tego, jak można było osiągnąć określone wyżyny zawodowe w sprawach wojskowych w włościańskiej szlachcie, która posiadała tylko jeden majątek w Łukianach województwa trockiego.
Dokładna data urodzenia Pawłowicza-Łukiańskiego nie jest znana, jak Nieznany jest również fakt, kiedy dokładnie rozpoczął swoją karierę wojskową, można jedynie przypuszczać, że stało się to około 1618 roku w Inflantach. Następnie walczył pod Abelami i Ledanami, gdzie dostał się do niewoli Szwedów. Uwolniony z niewoli Szwedzkiej, walczy pod Tsacorai (1620 rok), a w 1621 roku bierze bezpośredni udział w bitwie pod Hotimem. Za zasługi bojowe został mianowany rotmistrzem chorągwi kozackiej Jana Karola Chodkiewicza.
W październiku 1625 roku Adam Gilari na czele chorągwi został wysłany na Giełdy w celu blokady szwedzkiego garnizonu. W następnym roku, dowodząc oddziałem liczącym 500 ludzi, walczy pod Rygą. W grudniu 1627 roku, dowodząc dwiema chorągwiami, Adam Gilariusz został pokonany w bitwie ze Szwedami w Zemgalii.
W marcu 1633 roku, podczas wojny Rzeczypospolitej z Królestwem Moskiewskim, pokonał duży oddział moskiewski, a następnie brał czynny udział w walkach pod Smolenskiem. W 1635 roku ponownie został wyleczony do Inflant na wojnę ze Szwedami, gdzie Adam Gilary wziął udział w walkach pod Dinaburgiem.
Po śmierci wielkiego Getmana Litewskiego Krzysztofa Radziwiłł a w 1640 roku, Adam Gilary przeszedł na służbę Janusza Radziwiłła. Pod jego dowództwem walczył z Oddziałami kozackimi wysłanymi przez Bogdana Chmelnickiego na terytorium Litwy. W 1648 roku walczył pod Brześciem, Reczycą i Mozyrem. W następnym roku 1649 walczył pod Turowem i ponownie pod Mozyrem. Rozbił oddział kozacki w pobliżu wsi Norużnowice.
Najważniejsze i najbardziej uderzające wydarzenie w karierze wojskowej Adama Gilariusza Pawłowicza-Łukiańskiego miało miejsce w 1649 roku, kiedy brał udział w bitwie pod Lojewem. Wracając z rozpoznania wraz z Samuelem Komarowskim dowiaduje się o rozpoczęciu bitwy, w momencie, gdy żołnierze Janusza Radziwiłła zaczęli wycofywać się za Loew. Przyspieszając powrót z wywiadu i przybywając na pole bitwy, Pawłowicz-Lukjanski przebudował swoje oddziały z marszowego na bojowy i krzycząc " Jezu! Maria!"poprowadził swoich żołnierzy do walki, niespodziewanie uderzając kozacką kawalerię Kryczewskiego w tyły. Pomimo tego, że Kozacy byli w stanie obrócić swoje szeregi i zdołali wystrzelić jedną salwę z samopalów, nie mogli powstrzymać oddziału Litwinów. Wszystko to doprowadziło do tego, że prawe lewe skrzydło kozaków zostało uwięzione w kleszczach i całkowicie zniszczone. Przyczyniło się to do dalszego zwycięstwa w bitwie nad Kozakami.
Po bitwie pod Lojewem pułkownik Adam Gilariusz został wysłany na początku maja 1650 roku do Wilna, aby rozwiązać problemy finansowe wojska. I o dziwo, życie i trzydziestoletnia błyskotliwa kariera wojskowa pułkownika Adama Gilarego Pawłowicza-Łukiańskiego przerwała się nie na polu bitwy, ale tragicznie po kłótni z nieznanym kowalem.