Dokładna data urodzenia Grzegorza Chodkiewicza nie jest znana, ale około 1510 roku. Urodził się w rodzinie wojewoda nowogródzkiego Aleksandra Iwanowicza Chodkiewicza i księżnej Wasilisy Jarosławnej Głowczyńskiej, był ich drugim synem.
Grzegorz Chodkiewicz zajmował się działalnością państwową i wojskową jako mąż stanu Padkamory WKL od 1544 do 1559 roku, był wojewoda witebskim od 1554 do 1555 roku i Kijowskim od 1555 do 1559 roku, kasztelanem trockim od 1559 do 1564 roku i Wileńskim od 1564 roku, jednocześnie hetmanem polnym od 1561 do 1566 roku i wielkim hetmanem Litewskim od 1566 roku; starosta mogilewski, grodzieński, Kowieński i tykociński.
Jako dowódca po raz pierwszy wyróżnił się podczas wojny inflanckiej w bitwie nad rzeką Ulla w 1564 roku. W tej bitwie Grzegorz Chodkiewicz dowodził konnicą, która jako pierwsza uderzyła w Wojska moskiewskiego wojewoda Piotra Szujskiego, a następnie ścigała resztki wroga w drodze na Polotsk. Później przygotowywał Plan generalnego marszu na Moskwę, aby jednym ciosem rozbić wojska moskiewskie i wygrać wojnę. Jednak z powodu niezdecydowania wielkiego księcia litewskiego Zygmunta Augusta plan nie został zrealizowany.
Otrzymawszy buławę Wielkiego Getmana Litewskiego, Chodkiewicz w celu zapewnienia obrony WKL udoskonalił organizację wojsk. Na granicy z Księstwem Moskiewskim budował nowe i wzmacniał stare zamki, zajmował się inspekcją wojsk, a także zapewnieniem im broni, amunicji i terminowych wypłat pensji. Był autorem statutu wojskowego Litwy "Artykuły getmańskie", wydanego w 1560 roku. W tym statucie wojskowym zostały określone funkcje władzy getmańskiej w wojnach, prawa i obowiązki.
Wziął udział w zebraniu dużej milicji litewskiej szlachty w pobliżu czerwonej wsi (dziś Wioska Czerwona, Młodeczno, Obwód miński, Republika Białoruś), gdzie przeprowadził spis ludności wojska.
Jako działacz polityczny Grzegorz Chodkiewicz był zwolennikiem niepodległości WKL i sprzeciwiał się Unii Lubelskiej. Kiedy Unia została podpisana, w znak protestu zrezygnował z działalności państwowej i przeniósł się do swojej posiadłości Zabłudów, Grodzieńskiego Pavet (Dziś miejscowość znajduje się na terytorium Polski). W Zabłudowie zajął się działalnością charytatywną i mecenatem. Tam z pomocą Kościoła Prawosławnego otworzył Szpital zarówno dla prawosławnych, jak i katolików. Przyjął u siebie zbiegłych z Moskwy drukarzy książek Ifana Fedorowa i Piotra Mstyślawca, którzy w Zabłudowie wydrukowali "Ewangelię nauczycielską" (zbiór interpretacji tekstów ewangelicznych) z wizerunkiem herbu Chodkiewiczów na odwrocie strony tytułowej. Po tym, jak Piotr Mstyślawiec wyjechał do Wilna, Iwan Fedorow, już sam, wydrukował "Psałterz z zegarmistrzem". W 1570 roku pod naciskiem Kościoła katolickiego Chodkiewicz został zmuszony do rezygnacji z prawosławnego druku książek.
Był żonaty z księżniczką Ekateriną Iwanowną Wiśniowiecką, córką księcia Iwana Michajłowicza Wiśniowieckiego. Mieli pięcioro dzieci: Aleksandra, Andrzeja, Zofię, Annę, Aleksandrę.
Grzegorz Chodkiewicz zmarł w 1573 roku w swoim majątku Zabłudowie. Pochowany w katakumbach kościoła Zwiastowania w Supraślu (dziś Kościół znajduje się na terytorium Polski, Powiat białostocki, województwo podlaskie).