Po klęsce w bitwie pod Połonką (1660) car moskiewski stworzył nową armię pod dowództwem Jurija Dołgorukowa z odnowioną armią Dołgoruki najpierw udał się do Smoleńska, a stamtąd 8 września 1660 r. przybył do Mohylewa.
Armia liczyła 25-30 tysięcy ludzi, ale planowano, że pod Mohylewem liczba żołnierzy powinna wzrosnąć o około 12 tysięcy, mieli przywieźć Wojewodę Chowańskiego. Oprócz tego w tym samym kierunku ruszyła armia Kozaków pod dowództwem Wasilija Zołotarenki z łączną liczbą 25 tysięcy. W przypadku tego zjednoczenia pod Mohylewem mogła pojawić się dość duża i niebezpieczna armia moskiewska.
Hetman wielki litewski Paweł Sapieha, otrzymując raporty wywiadowcze i rozumiejąc powagę sytuacji, próbował opracować strategię obrony, biorąc pod uwagę, że jego armia nie była tak liczna i razem z oddziałami Czarneckiego i dywizją Patsy liczyła tylko 12 tysięcy żołnierzy.
Około 24 września Dołgoruki ze swoją armią zatrzymał się w pobliżu wsi Gospoda, 40 wiorst od Mohylewa, i rozbił tam ufortyfikowany obóz.
Około 10 wiorst od nich, we wsi Ugły, niedaleko Górok, stała woskownia Pacu, do której Sapieha postanowił wysłać na pomoc zbrojownię Połubińskiego, a następnie sam zbliżył się z głównymi siłami. W ten sposób przeciwników dzieliła tylko jedna bagnista rzeka Basia i około trzech wiorst odległości.
Przez kilka dni oddziały stały naprzeciw siebie w napiętym oczekiwaniu na bitwę, wymieniając strzały armatnie i małe potyczki. Kilka grup kawalerii okresowo przekraczało Basię, zbliżało się do obozu moskiewskiego, angażowało się w bitwę i wycofywało się. Niektóre grupy żołnierzy z armii Dołgorukiego wyszły z fortyfikacji i ścigały ich, ale wpadając na poważną, ufortyfikowaną armię w polu, również się wycofały. Generalna bitwa miała miejsce 8 października 1660 roku. W nocy Sapieha przeprawił wszystkie swoje wojska przez Basię i ustawił swoje barwy w centrum, na prawym skrzydle umieścił dywizję Czarneckiego, a na lewym - Paca. W nocy przygotowano ułanów i artylerię.
Bitwa rozpoczęła się w południe. Wojska moskiewskie wycofały się za fortyfikacje, strony wymieniły uderzenia artyleryjskie i obie armie starły się. Na lewej i prawej flance Pac i Czarnecki szybko zepchnęli wroga i po całkowitym rozbiciu szeregów moskiewskich rozgonili ich. Nie zauważyli jednak, że na centralnej flance Sapiehów wróg został mocno uderzony. Armia moskiewska zdołała odrzucić kawalerię, a w wyniku tej potyczki na polu padło wielu piechurów. Zdobywszy dwie armaty i kilka sztandarów, wrócili do swojego obozu.
Do wieczora cała armia moskiewska powróciła już pod osłonę umocnień obozu. Oddziały Sapiehy, stanąwszy w pobliżu konwoju Dołgorukowa, wróciły za Basię, zabierając ze sobą 7 armat, 15 sztandarów bojowych i wielu jeńców, w tym pułkownika Von-Bukovena. Łączne straty żołnierzy Dołgorukiego wyniosły 1155 ludzi, w tym 427 zabitych i 519 rannych. Wojska Rzeczypospolitej Obojga Narodów straciły mniej więcej tyle samo ludzi.
Po tej bitwie przeciwnicy nadal trwali na swoich pozycjach. Od czasu do czasu dochodziło do potyczek. Zdając sobie sprawę, że Chowański i Zołotarenko ze swoimi ludźmi zbliżają się do Dołgorukiego, Sapieha najpierw wysłał dywizję Czarneckiego w kierunku Drutska, a następnie sam wycofał się do Szkłowa, skąd wysłał oddziały do przechwycenia Chowańskiego. Jedynie dywizje Patsy i Połubińskiego pozostały pod Basią, by blokować Dołgorukowa.
W rezultacie Sapieha pokonał znaczną część wojsk Chowańskiego, zmuszając go do powrotu do Połocka. Dołgorukow, nie mając dekretu od cara, by ścigać Sapiehę, nadal pozostawał na miejscu, czekając na posiłki. Kozacy Zołotarenki również nie dotarli do Dołgoruki.
Oczywiście zwycięstwo wojsk Sapiehy nad wojskami Dołgorukowa nie było w tym przypadku oczywiste, ale oczywisty jest również fakt, że po bitwie nad rzeką Basia w 1660 r. inicjatywa strategiczna przeszła na stronę Rzeczypospolitej Obojga Narodów.