Pomimo faktu, że Witold faktycznie rządził WKL, zgodnie z umową ostrowską nadal był tylko dożywotnim wicekrólem polskiego króla Jagiełły. Okoliczność ta nie dawała Witoldzi pełnej władzy na Litwie, a ponadto jego rywal książę Świdrygiełło i inni książęta apanażowi pozostawali bardzo wpływowi w WKL i uniemożliwiali mu zdobycie pełnej władzy w księstwie.
Vitold rozpoczął zdecydowane działania w celu wzmocnienia swojej władzy po tym, jak w 1398 r. polska królowa Jadwiga zażądała od niego płatności z ziem litewskich, które zostały jej przekazane przez męża Jagailo. W odpowiedzi Witold zwołał radę, na której arystokraci uznali oświadczenia królowej za wyzwanie i zadeklarowali, że są wolnymi ludźmi od czasów starożytnych i nie będą nic płacić królowej.
Aby w pełni skonsolidować swoją niezależność i pełnię władzy, Witold rozpoczął negocjacje z Zakonem Krzyżackim w celu zawarcia traktatu. 23 kwietnia 1398 r. w Grodnie spotyka się z przedstawicielami Zakonu pod przewodnictwem komtura Wilhelma Guelfensteina i negocjuje z nim punkty traktatu, który ma zostać zawarty.
12 października 1398 r. na wyspie Salin na rzece Nyoman niedaleko Kowna Witold spotkał się z wielkim mistrzem zakonu krzyżackiego Konradem von Jungingeinem i zatwierdził z nim traktat w punktach uzgodnionych wcześniej w Grodnie.
Zgodnie z traktatem w Salinas, WKL zobowiązała się do: oddania Zakonowi Żmudzi, uwolnienia więźniów, uznania Pskowa za strefę interesów Zakonu Liwońskiego, pomocy Zakonowi w budowie 2-3 zamków, nie przepuszczania przez terytorium WKL wojsk wrogich Zakonowi, nie prowadzenia walk z krajami katolickimi. Z kolei Zakon Krzyżacki zobowiązał się: nie popierać roszczeń księcia Świdrygiełły do tronu litewskiego, uznać Nowogród za strefę interesów WKL, uwolnić brata Witolda Zygmunta Kiejstutowicza, który był przetrzymywany jako zakładnik od 1392 roku.
Po podpisaniu traktatu w Salinas litewscy książęta i bojarzy ogłosili Witolda królem Litwy i Rusi. Główny rywal Witolda, Świdrygiełło, został odizolowany, a wraz z nim wyeliminowano głównych książąt apanażowych, a Witold mógł już polegać na swoich litewskich bojarach. Traktat w Salinie był początkiem bezwarunkowego niezależnego panowania Witolda nad Wielkim Księstwem Litewskim.