Mikołaj Abramowicz urodził się w rodzinie wojewody mińskiego i Smolenskiego Jana Abramowicza około 1590 roku. Po śmierci ojca w 1603 roku został oddany na wychowanie do Radziwiłłów w Birży. Najprawdopodobniej jego opiekunowie wysłali młodego Abramowicza na Uniwersytet w Lipsku, gdzie zdobył wiedzę z zakresu artylerii i inżynierii.
Karierę wojskową rozpoczął w 1621 w armii Krzysztofa Radziwiłła w Kurlandii i Inflantach podczas wojny Rzeczypospolitej ze Szwedami. Tam też po raz pierwszy okazał się wybitnym artylerzystą, za co został mianowany starszym nad armatami.
Kontynuując walkę w Inflantach w 1625 roku, Abramović wyróżnił się podczas zajęcia Rygi, zdobywając przedmostne fortyfikacje na Dźwinie. W latach 1626-1627 walczył przeciwko Szwedom na Pomorzu i w Prusach na czele regimentu reitarskiego.
Kolejnym etapem w karierze wojskowej Mikołaja Abramowicza był jego udział w wojnie smoleńskiej. Tam najpierw dowodził pułkiem z armii Radziwiłła, a następnie dowodził artylerią. Tam też poznał teoretyka artylerii Kazimierza Siemianowicza, który również brał udział w tej wojnie. W październiku 1633 roku Abramović wyróżnił się w zwycięskich bitwach na górze Skowronkowej, w wyniku których droga do Moskwy została zablokowana i otoczona przez armię moskiewskiego wojewoda Michaila Szejna. Po kapitulacji Shejna otrzymał całą jego artylerię w ilości 123 armat, jednak nieco później musiał wysłać je do Polski. Był komisarzem od Litwy podczas podpisywania pokoju Polańskiego z Królestwem Moskiewskim.
Kiedy w wyniku artykułów ogłoszonych przez króla polskiego i Wielkiego Księcia Litewskiego Władysława IV pod Smolenskiem, Artyleria Litewska została wydzielona do oddzielnego korpusu, Mikołaja Abramowicza mianowano głównym nad artylerią. Ponadto, zgodnie z wynikami tego artykułu, Artyleria zaczęła mieć stały ciąg konny przymocowany do każdego działa, a także swoją służbę inżynierską. Wszystkie armaty Litewskiego korpusu artylerii zaczęto odlewać z herbem "Pogoń".
W 1640 roku Mikołaj Abramowicz został pierwszym generałem artylerii Litewskiej, który otrzymał to stanowisko na całe życie i nie miał prawa zajmować innych stanowisk. Do jego obowiązków należało również kierowanie arsenałami, zbrojowniami, magazynami prochu i odlewniami, w których odlewano armaty, zajmowanie się zaopatrzeniem wojska w proch i amunicję, szkolenie w sprawie puszkarskiej. Abramowicz pierwszy musiał zmierzyć się z problemami Książęcej artylerii, która w przeciwieństwie do prywatnej magnackiej i miejskiej, gdzie ich właściciele zawsze ją obserwowali, nie zajmowała znaczących pozycji w armii Litewskiej, ponieważ stale doświadczała chronicznego braku funduszy, była słabo zaopatrzona w proch strzelniczy, jądra i konie.
Po zakończeniu swojej działalności wojskowej Abramowicz kontynuował działalność państwową. W latach 1636-1647 był starostą Starodubskim. W latach 1638-1640 był czasznikiem, w latach 1640-43 mścisławskim komendantem, w 1646 roku został mianowany komisarzem do negocjacji z Moskwą i Szwecją. Od 1647 roku do śmierci był wojewoda trockim.
Oprócz stanowisk wojskowych i państwowych, był również jednym z przywódców kalwinistów na Litwie. Posiadał majątki i wsie w województwie Kijowskim, Wileńskim, oszmiańskim, Starodubskim i Reczyckim. Podpisując dokumenty dodawał "Abramowicz na Wornianach". Tradycję tę przejął od swojego ojca, który za zasługi wojenne w 1581 roku od króla Stefana Batorego otrzymał miejscowość Worniany (dzisiaj wieś na Białorusi) i uczynił ją swoją rezydencją.
W 1651 roku Mikołaj Abramowicz zmarł w Wilnie. Pozostawił po sobie syna Samuela Andrzeja, który został Królewskim pułkownikiem i starostą Starodubskim. W Wornianach do początku XX wieku stał Pałac Abramowiczów, za którym znajdował się piękny park w romantycznym stylu, ale na konunie I wojny światowej pałac spłonął. Wandale, którzy po ii wojnie światowej rozbili ich kryptę, rozbili i wyrzucili urny z resztkami przedstawicieli tego słynnego szlacheckiego rodu, zakończyli zniszczenie dziedzictwa Abramowiczów.